Новы горацкі ксёндз вучыўся ў Італіі, а па прыездзе ў Горкі стварыў сайт мясцовага прыходу

Пасля даволі працяглага перапынку ў Горкі прызначаны новы душпастыр каталіцкай супольнасці, які ачоліў мясцовую парафію Маці Божай Бялыніцкай.

Доўгачаканы святар – малады, светлавокі 27-гадовы мужчына, які апроч ўсяго астатняга, размаўляе па-беларуску і вельмі любіць гуляць у футбол і валейбол.

Сёння мы прапаноўваем нашым чытачам завітаць да ксяндза Андрэя Кеўліча, які амаль тры месяцы таму, напрыканцы верасня, стаў жыхаром нашага горада.

Быў хрышчоны ў праваслаўе

– Кс. Андрэй, распавядзіце крыху пра сябе: адкуль Вы да нас прыехалі, з якой Вы сям'і, дзе атрымалі адукацыю?

– Нарадзіўся я ў 1986 годзе на Гродзеншчыне ў Мастоўскім раёне. Маці ў мяне была праваслаўная, а бацька – каталік.

У маленстве мяне хрысцілі ў праваслаўнай царкве. Але на сваім духоўным шляху ў 2000 годзе я перайшоў ў каталіцкае веравызнанне.

Спачатку хацеў стаць манахам Ордэна Найсвяцейшага Адкупіцеля, але мае бацькі былі супраць і не далі дазволу на маю вучобу ў Польшчы.

У тыя дні пошуку і сумневаў я пайшоў ў калгас працаваць трактарыстам, а потым нават паступіў вучыцца на настаўніка фізкультуры.

Але Бог вёў мяне сваім шляхам, і ў 2004 годзе я паступіў у Гродзенскую вышэйшую духоў-ную семінарыю. Пасля трох гадоў навучання я працягнуў адукацыю ў семінарыі Hosianum Вармінскай Архідыяцэзіі, якая лічыцца найстарэйшай семінарыяй Польшчы. За той час я стаў дыяканам, і скончыўшы навучанне, служыў у парафіі Святых Сымона і Алены ў Мінску (т.зв.Чырвоны касцёл).

У Горкі – з Італіі

У 2011 годзе прыняў святарскае пасвячэнне і як вікарны святар працаваў два гады ў парафіі Узвышэння Святога Крыжа ў Вілейцы.

Летам 2013 года мяне паслалі на вывучэнне пастаральнага багаслоўя ў Італію. Але восенню, у верасні, я атрымаў ад свайго ардынарыя, Яго Эксцэленцыі Ксяндза Архібіскупа Тадэвуша Кандрусевіча, Мітрапаліта Мінска-Магілёўскага, паведамленне аб тым, што трэба вярнуцца ў Беларусь.

Так я апынуўся ў Горках і з канца верасня служу ўжо тут.

На першай імшы – сем чалавек

– Якімі ж былі Вашыя першыя ўражанні ад новага месца?

– Калі казаць шчыра, трошкі было боязна. Справа ў тым, што Горацкая парафія мае сваю спецыфіку. Карані каталіцтва тут, натуральна, ёсць, і даволі глыбокія. Паводле шматлікіх звестак, у сямнаццатым стагоддзі ў Горках была рымска-каталіцкая святыня.

Але яна была зачынена і знішчана ў той час, калі задушылі паўстанне Кастуся Каліноўскага. У тыя часы душпастыры касцёла не засталіся ў баку ад моладзі, якая паўстала за свабоду Радзімы, і парафія была своеасаблівым цэнтрам духоўнага згуртавання.

Наколькі мне вядома, з гэтай прычыны адзін з святароў быў нават сасланы ў Сібір, пасля таго як паўстанне было задушана.

Так склалася, што з таго часу ў Горках адсутнічаў касцёл, а гэта, зразумела, не спрыяе збераганню веры. Бліжэйшыя – толькі ў Оршы ды Шклове, як не кажы, а ўсе ж такі далекавата. Святара таксама тут доўга не было. У такіх абставінах звычайным вернікам цяжка развіваць духоўнае жыццё.

Таму спачатку, калі я толькі сюды прыехаў, было не вельмі проста. На першай святой Імшы, якую я адслужыў у Горках, было усяго сем чалавек. Зразумела, што такая колькасць вернікаў аптымізму мне не дадавала.

– Але ж Вы не першы святар, які служыць у мясцовай парафіі на працягу апошняга дзесяцігоддзя?

– Гэта так. У 2006 годзе распачалося аднаўленне мясцовай парафіі. Першым святаром, які прызначаным у Горкі, быў ксёндз Віталь Марфель. У той час па вуліцы Калініна быў знойдзены вельмі прыгожы будынак, у якім маглі б збірацца вернікі, і там нават ўжо распачалося прыстасаванне яго пад душпастырскі цэнтр. Але, нажаль, неспадзявана ўзніклі абставіны эканамічнага характару, якія не дазволілі атрымаць гэты дом пад нашу справу.

Пасля ў Горкі прыйшоў а. Юрый Находка. Гэта манах, кармеліт, які адзначыўся, напрыклад, тым, што, застаўшыся жыць у Мінску, даязджаў з пастырскім служэннем у Горкі.

У гэты перыяд у мясцовых каталікоў наогул не было ніякага памяшкання. Маліліся ў доме адной нашай верніцы, спадарыні Марыі. І толькі пасля быў набыты дом, у якім цяпер праходзяць богаслужэнні.

З 2011 года Горацкаю парафію апекаваў ксёндз Роберт Мацееўскі з Мсціслава.

Увосень мінулага года ў Горкі прызначылі мяне.

Набажэнствы адбываюцца па адрасе: Горкі, завулак Валадарскага, 10. Тут зараз знаходзіцца наш парафіяльны дом – невялікі зялёны будынак у прыватным сектары. Знайсці нас не так цяжка, як можа здаецца – дом стаіць недалёка ад сярэдняй школы №2.

Запрашаю ўсіх вернікаў прыходзіць на святыя Імшы, расклад вывешваецца на дзвярах парафіяльнага дома, а таксама на Інтэрнэт-старонцы нашай парафіі www.kasciol.by.

Таксама па ўсіх пытаннях можна звяртацца па тэлефоне 8 029 880 99 19. Гэта мой прыватны нумар, я з задавальненнем адкажу кожнаму, хто патэлефануе.

– Ёсць сайт пра Горацкую парафію?

– Так, я стварыў яго, як толькі сюды прыехаў. Мяркую, што трэба абавязкова карыстацца сучаснымі сродкамі інфармавання – так патэнцыйныя вернікі хутчэй даведаюцца, што парафія дзейнічае і службы вядуцца.

“Можа і касцёл у Горках пабудуем”

– Вы казалі, што спачатку Вам было складана ў нашым невялікім горадзе. А як зараз, пасля таго як мінула больш за тры месяцы?

– Зараз многае наладзілася. Мне вельмі дапамаглі чальцы парафіяльнага камітэту. Гэта тыя людзі, якія дапамагаюць святару выконваць служэнне. Старшыня камітэту і яго жонка таксама апекавалі мяне нават у штодзённых справах і праблемах. Я адчуў, што некаму тут патрэбен, і гэта дадало мне ўпэўненасці і сілаў.

Асабліва мяне ўразілі дзве рэчы: на мой дзень народзінаў мне падарылі пыласос (“каб з вернікаў пылінкі здуваў”), і тое, што за маю кароткую адсутнасць (я ў той час знаходзіўся на духоўных практыкаваннях у іншай парафіі нашай Радзімы) у частцы гэтага дома пафарбавалі падлогу. Мне было вельмі прыемна адчуваць такое добрае стаўлення да сябе.

Разам мы адолелі грунтоўны рамонт у нашым парафіяльным доме. Зараз тут цёпла, ёсць вада, стаяць новыя вокны, праз якія не дзьме. Можна жыць і служыць Богу.

Зараз кожную нядзелю на службу прыходзіць ад 12 да 15 чалавек. А на Свята Божага Нараджэння было каля 40 вернікаў.

Ад нядаўняга часу пасля ранішняй нядзельнай службы мы праводзім катэхезу дарослых.

Зараз мы ўзяліся за рамонт самай галоўнай часткі нашага парафіяльнага дому – капліцы. Плануем упрыгожыць вокны выявамі святых. У гэтай справе нам вельмі дапамог горацкі "Печатник", за што яму вялікая падзяка.

– Кс. Андрэй, якім Вы бачыце мясцовы каталіцкі прыход, скажам, праз год?

– Ну, год яшчэ пражыць трэба! А калі сур’ёзна, хацелася б бачыць наш прыход моцны Богам. Каб усе тыя людзі, якія вызнаюць сябе каталікамі, часцей наведвалі парафію і святую Імшу. Я спадзяюся, што колькасць прыхаджан будзе паступова павялічвацца.

І калі гэтыя мае спадзевы здзейсняцца – можа нават і невялікі касцёл пабудуем. Але гэта – справа больш далёкай перспектывы.

Гутарыла Галіна Будная, газета "УзГорак"